- Վահագնի ծնունդը
- Հեծավ արի արքայն Արտաշէս ի սեաւն գեղեցիկ,
Եւ հանեալ զոսկէօղ շիկափոկ պարանն,
Եւ անցեալ որպէս զարծուի սրաթեւ ընդ գետն,
Եւ ձգեալ զոսկէօղ շիկափոկ պարանն`
Ընկեց ի մէջք օրիորդին ալանաց,
Եւ շատ ցաւեցոյց զմէջք փափուկ օրիորդին,
Արագ հասուցանելով ի բանակն իւր:
- Քե՛զ ասեմ, այր քաջ Արտաշէս,Որ յաղթեցեր քաջ ազգին Ալանաց,
Ե՛կ հաւանեա՛ց բանից աչագեղոյ դստերս Ալանաց`
Տալ զպատանիդ.
Զի վասն միոյ քինու ոչ է օրեն դիւցազանց`
Զայլոց դիւցազանց զարմից
Բառնալ զկենդանութիւն
Կամ ծառայեցուցանելով
Ի ստրկաց կարգի պահել
Եւ թշնամութիւն յաւիտենական
Ի մէջ երկոցունց ազգաց քաջաց հաստատել:
Շարադրություն Թմկաբերդի առումը
Թմկաբերդի առումը գրել է Հովհաննես Թումանյանը: Պոյեմում ներկայացնում է մարդու Թմկաբերում բնակվող մարդկանց լավ ու բարի գործերը: Անցողիկ են սերը, խնդությունը, գեղեցկությունը: Միայն մարդու գործն է անմահ: Հովհաննես Թումանյանը պատմում է թե մի ժամանակ մի Իշխան է լինում անունը Թաթուլ, նա ունենում է գեղեցիկ կին: Երբ Պարսից թագավորը մենամարտում էր Թաթուլի դեմ որպիսի գրավի Թմկաբերդը, այդ ժամանակ Իշխանի կինը տեսնելով Պարսից շահին տեսնում է և սիրահարվում հենց այդ միջոցով էլ Պարսից շահը կարողանում է գրավել Բերդը: Իսկ հետո Պարսից շահը զարմացած հարցնում է Իշխանի կնոջը, թե ինչու մատնեցիր քո Թաթուլին ախր նա ինձանից ուժեղ և գեղեցիկ էր: Իսկ Թաթուլի կինը ասաց, որ Իշխանն էր գեղեցիկ: Շահն էլ բարկացավ և հրամայեց կապել ձիուց և քաշ տալ մինչը մահանա ու այդ ժամանակ ասում է.
-Եթե ամուսինդ ինձանից գեղեցիկ և ուժեղ էր ինչու մատնեցիր: